پرسپولیس در چهارمین مصاف خود در لیگ قهرمانان آسیا، نتیجه ای بهتر از تساوی یک بر یک برابر استقلال تاجیکستان کسب نکرد تا کار شاگردان یحیی برای صعود از گروه به عنوان تیم دوم، به اما و اگر کشیده شود. این دیدار، سومین تساوی متوالی شاگردان یحیی، طی چند هفته اخیر را رقم زد و ملوان، صنعت نفت آبادان و حالا استقلال تاجیکستان، تیم‌هایی هستند که پرسپولیس در دیدار با این سه تیم، تن به مساوی داده است.
تیم یحیی نه تنها در این سه بازی آخر بلکه در تمام بازی‌های برگزار شده در فصل جاری، همیشه مالکیت بالایی داشته و تعداد پاس‌های بازیکنان پرسپولیس در طول نود دقیقه، بسیار زیاد است. اما سؤال اینجاست که این مالکیت، بدون ساختن یک موقعیت گل حتی یک خطر نصف و نیمه بر روی دروازه حریف، به چه دردی می‌خورد؟ این درصد بالا در مالکیت، به مثابه آن است که یک تیم، توپ را به حریف واگذار کند و به دفاع و ضد حمله، دل ببندد؛ پس عملاً پرسپولیس، با یک تیمی که مبنای تاکتیکی اش، دفاع اتوبوسی و ضد حمله است، فرقی ندارد. هیچ خلاقیتی ولو در مواقع حساس، دیده نمی‌شود و سرخ‌ها، ترجیح می‌دهند با پاس‌های در عرض و کوتاه، گره کور بازی را باز کنند اما این تاکتیک، به طور دائمی، در هر دیدار جوابگو نیست.
عجیب است که پرسپولیس در دیدار با استقلال تاجیکستان، هنگامی که گل تساوی را دریافت می‌کند، همچنان به همان استراتژی اشتباهش، ادامه می‌دهد و در چند صحنه دیگر، چیزی نمانده بود که حریف تاجیکستانی، گل دوم را به ثمر برساند و برنده مسابقه شود! تیمی که نتواند موقعیت گل ایجاد کند، به هیچ وجه در آینده، امیدی به آن نیست. فراموش نکنیم که پرسپولیس در سه دیدار اخیر از حیث نرخ امید به گل، حتی به عدد یک نزدیک نشده و حریفان این تیم، از پرسپولیس در چنین آماری، بهتر عمل کرده اند.
پرسپولیس اگر بخواهد به همین روند خود در بازی‌های آتی ادامه دهد، قطعا با مشکل روبه‌رو می‌شود. چنین سبکی از فوتبال، به مرور زمان، طرفداران را نسبت به مربی، بی اعتنا و مقدمات اخراج و برکناری مربی را فراهم می‌سازد. یکی از دلایل فقدان خلاقیت در خط میانی قرمزها، تاکتیک به شدت بسته، بی هدف و سرگردان تیم گل محمدی است. جای سؤال دارد که پرسپولیس با در اختیار داشتن بازیکنانی مثل سروش رفیعی و سعید صادقی، چرا به این شکل در آسیا، فوتبال ارائه می‌دهد و هیچ ایده و فکر تازه ای در حملات این تیم به چشم نمی‌خورد.
یحیی باید فکری به حال خط میانی و البته خط هجومی‌اش کند و شاید اگر در هفته بعد و دیدار با سپاهان که مهم‌ترین بازی فصل سرخ پوشان به شمار می‌آید و از اهمیت ویژه ای برخوردار است، نتواند نتیجه مورد نظر و دلخواه را کسب کند، باید کم کم از اعتراض هواداران و زمزمه‌های رفتن یحیی از پرسپولیس نوشت. یادمان نرود که برانکو تنها با سیزده بازیکن، پرسپولیس را به فینال آسیا رساند؛ بنابراین به جای توجیه و کری خوانی‌های الکی و بیهوده، سرمربی پنجاه و دو ساله پرسپولیس، باید در این فصل تیم را از لحاظ تاکتیک هجومی، دگرگون کند!
معین احمدوند| باشگاه خبرنگاران آزاد