کد خبر : 1993470 |
21 دی 1402 ساعت 03:25 |
593 بازدید |
1
دیدگاه
به یاد روزهای درخشان ورزش مدارس
ورزش ايران به كسب تک مدال‌هاى المپيک پاريس دل‌خوش است اما ۵۵ هزار ژاپنى در فينال فوتبال دانش‌آموزى را به تماشا مى‌نشينند.
به گزارش “ورزش سه”، دويست روز ديگر سى‌وسومين دوره بازی‌هاى المپيک به ميزبانى شهر پاريس آغاز مى‌شود. اين در حاليست كه ورزش ايران تنها دوازده سهميه در رشته‌هاى مختلف كسب كرده اما در ژاپن ۵۵ هزار تماشاگر فينال رقابت‌هاى دبيرستانى را در فوتبال دانش‌آموزى، آن‌هم با حضور در ورزشگاه به تماشا مى‌نشينند. آيا انتشار چنين خبرى و مقايسه آن با شرايط ورزش ایران نبايد در دل غمى بزرگ را تلمبار كند؟
دقيقا ٤٨ سال است كه فوتبال ايران طعم حضور و رقابت در آوردگاه المپيك را نچشيده و اين عدد تلخ بى‌شك تا ٥٢ سال هم افزايش خواهد يافت. حال شايد طلسم بعد از نيم قرن با راهيابى به المپيك ٢٠٢٨ آمريكا شكسته شود و بتوانيم بعد از ١٩٧٦ مونترال، بار ديگر رقابت در فوتبال المپيك را تجربه كنيم. براى ما حتى راهيابى فوتبال ايران به المپيك نيز به رويا تبديل شده است.
•به اين آمار تلخ و آخرين قهرمانى‌هاى فوتبال ايران در قاره آسيا توجه كنيد:
🏆در فوتبال زنان آسيا مقامى كسب نكرده‌ايم
🏆قهرمانى ٢٠٠٨ نوجوانان آسيا با على دوستى‌مهر
🏆قهرمانى ١٩٧٦ جوانان آسيا با حشمت مهاجرانى
🏆در اميدهاى آسيا مقامى كسب نكرده‌ايم
🏆قهرمانى ملت‌هاى ١٩٧٦ آسيا با حشمت مهاجرانى
🏆قهرمانى ٩٣-١٣٩٢ باشگاه‌هاى آسيا فيروز كريمى
🏆قهرمانى بازي‌هاى آسيايى ٢٠٠٢ برانكو ايوانكوويچ
فوتبال ايران ٤٨ سال است كه نه قهرمان جام ملت‌های مردان آسيا شده و نه قهرمان جوانان قاره كهن، در حالي‌كه بعد از آخرين قهرمانى ايران در سال ١٩٧٦، ژاپنى‌ها چهار بار، عربستان سه بار، كويت، عراق و قطر نيز هر كدام يك‌بار جام ملت‌های مردان آسيا را بالاى سر برده‌اند.
در باشگاه‌ها و ليگ قهرمانان آسيا ٣١ سال، در بازي‌هاى آسيايى ٢٢ سال و در قهرمانى نوجوانان قاره كهن ١٦ سال است كه فوتبال ايران جامى را كسب نكرده تا آخرين قهرمانى اين رشته ورزشى در تمامى رده‌هاى سنى ملى و باشگاهى آسيا به سرمربيگرى على دوستى‌مهر با تيم زير شانزده ساله‌ها و نوجوانان كشورمان در سال ٢٠٠٨ و تاشكند ازبكستان كسب شده باشد.
همه اين اتفاق‌هاى تلخ در حالى روى مى‌دهد كه فوتبال نوجوانان عربستان قهرمانى جهان را در كارنامه دارد، قطر و عمان در اين رده به نيمه نهايى جهان رفته‌اند، جوانان ژاپن نایب قهرمان دنيا شده و در المپيك ١٩٦٨ سومى و ٢٠٢٠ توكيو چهارمى را جشن گرفته، كره جنوبى هم در المپيك ٢٠١٢ لندن سومى فوتبال و حتى چهارمى جام جهانى ٢٠٠٢ را در كارنامه دارد.
•به تمام مدال‌هاى ورزش ايران در ٣٢ دوره المپيك نگاه كنيد:
١)وزنه بردارى: ٩🥇شش🥈پنج🥉
٢)كشتى آزاد: هفت🥇چهارده🥈هفده🥉
٣)كشتى فرنگى: چهار🥇 يك🥈چهار🥉
٤)تكواندو: دو🥇يك🥈سه 🥉
٥)تيراندازى: يك🥇
٦)كاراته: يك🥇
٧)دو و ميدانى: يك🥈
•مجموع: ۲۴ 🥇 ۲۳ 🥈۲۹ 🥉 يعنى ٧٦ مدال
ورزش‌هاى تيمى و توپى كشورمان مثل فوتبال، واليبال، بسكتبال، هندبال، واترپلو، راگبى، هاكى روى چمن و حتى بدمينتون و تنيس كه بخش تيمى يا همان دو نفره را هم در دل رقابت‌هاى خود دارند هيچ‌گاه در سى و دو دوره گذشته بازي‌هاى المپيك ندرخشيده‌اند و موفقیتى به‌دست نياورده‌اند.
امروز در ژاپن و فينال رقابت‌های دبيرستانى، تيم مدرسه اوموری یامادا ۳ بر يك مدرسه اومی را در ورزشگاهى با حضور ٥٥ هزار تماشاگر شکست مى‌دهد تا اهميت و ارزش ورزش دانش‌آموزى را براى تضمين آينده‌ى ورزش خود به نمايش بگذارد اما ورزش كشورمان تمام فكر و ذكرش كسب حداكثر ٣٥ تا ٤٠ سهميه انفرادى با كسب چند مدال از آوردگاه المپيك است كه به غير ٢٠١٢ لندن هميشه تك رقمى بوده است.
ورزش ايران ٢٠٠ روز تا آغاز المپيك ٢٠٢٤ پاريس فاصله دارد و چهار سال و هفت ماه تا ٢٠٢٨ آمريكا، براى موفق شدن در هر رقابت بين‌المللى در هر سطحى اولين موضوع توجه و رونق ورزش دانش‌آموزى يا همان مدارس بايد در دستور كار قرار گيرد.
توجه به ورزش در سطوح تيم‌هاى پايه و ورزش آموزشگاهى حلقه‌ى مفقوده و فراموش شده در مديريت ورزش و باشگاهى ايران است.
براى موفقيت در هر رشته ورزشى، در هر سطح رقابتى كه بين‌المللى باشد، در هر گوشه‌اى از مقوله قهرمانى بايد به استعداديابى، ورزش پايه و آموزشگاهى يا همان مدارس توجه ويژه كرد. كارى كه ژاپنى‌ها و بسيارى از كشورها سال‌هاست در دستور كار قرارداده‌اند و كشور ما كه روزگارى سردمدار ورزش آموزشگاهى در آسيا به حساب مى‌آمد از دهه هفتاد شمسى آن را به فراموشى سپرده است.
توجه به ورزش مدارس و آموزشگاهى از دهه هفتاد در ايران به قهقرا رفت، تيم‌هاى ورزشى پايه آنطور كه بايد و شايد حمايت نمى‌شوند، باشگاه‌ها تمام توجه را به قهرمانى در رده سنى بزرگسالان معطوف كرده‌اند، باشگاه‌هاى سازنده ارج گذاشته نمى‌شوند و مربيان سازنده بى‌انگيزه شده‌اند.
در ورزشى كه توجهى به سازندگى نمى‌شود، ورزش مدارس، زنگ و درس ورزش، كشف استعدادها به‌صورت سيستماتيك و هدفمند تنها در حد حرف است چگونه مى‌توان انتظار درخشش و قدرت‌نمايى در آوردگاه المپيك يا بزرگ‌ترين رويدادهاى مهم ورزش جهان را داشت؟
ورزش ايران در دل خود تا بخواهد استعداد و نيروى نخبه‌اى دارد كه هدر مى‌روند تا المپيك به المپيك فقط حسرت بماند و توجيه و شعار.
✍🏻 پوريا تابان
source
