در فوتبال مهم‌ترین زوج درون زمین، زوج قلب دفاعی هستند. معمولا مربیان در همه جای دنیا ریسک تغییر در این منطقه را به جان نمی‌خرند و همیشه موقع تیم بستن، بعد از دروازه‌بان که یک پست انفرادی است، به عنوان اولین زوج سراغ این منطقه می‌روند. زوجی که در طول یک فصل یا تورنمنت ثابت هستند و ذخیره‌ها تنها برای مواقع مصدومیت و محرومیت انتخاب می‌شوند. تیم ملی ما هم از این قاعده مستثنا نیست و اتفاقاً در یک سال اخیر بیشترین استرس و نگرانی را از بابت همین منطقه داشته است. نگرانی که به زمان قبل از آمدن امیر قلعه نویی برمی‌گشت.
طی سال‌های حضور کارلوس کی روش او زوج‌های زیادی در قلب دفاع داشت که آخرین آنها زوج مجید حسینی – پورعلی گنجی بود. وقتی اسکوچیچ آمد هیچ کاری به این دو نفر نداشت و زوج شجاع خلیل‌زاده و حسین کنعانی زادگان را انتخاب کرد. دو مدافع میانی که در پرسپولیس همبازی بودند، در تیم ملی هم زوج یکدیگر شده و با آن نتایج درخشان ایران را به جام جهانی رساندند. در مقطعی که این دو بازیکن به قطر رفتند، اسکوچیچ اصرار زیادی داشت که آنها در یک باشگاه دوباره همبازی شوند تا در جام جهانی بتواند از حداکثر هماهنگی استفاده کند. همه می‌دانیم چه شد، کی روش برگشت، این دو به نیمکت ذخیره‌ها رفتند تا دوباره پورعلی گنجی و حسینی بازی کنند و مابقی داستان…
وقتی قلعه نویی آمد، مربی خوشبختی بود که به طور همزمان سه مدافع پرسپولیسی آماده را در اختیار داشت و گزینه بازی با سه دفاع به خاطر آمادگی خلیل‌زاده، پورعلی گنجی و کنعانی زادگان شکل گرفت که این دو تای آخر در بازگشت دوباره به لیگ ایران در پرسپولیس همبازی شدند، شجاع هم تا لحظه آخر منتظر قرمزها ماند. اما ناآمادگی مجید حسینی که یک سال اخیر بیشتر به دلیل مصدومیت دور از میدان بود همه را از بابت جانشین نگران می‌کرد. وقتی دو ماه مانده به جام ملت‌ها پورعلی گنجی ربات پاره کرد، این نگرانی‌ها افزایش یافت چرا که حالا دیگر فقط شجاع را داشتیم و کنعانی و دیدیم که در جام ملت‌ها و همان بازی اول شجاع هم مصدوم شد. قلعه نویی با خود ۴ مدافع به قطر برد و سامان فلاح آخرین گزینه او برای این پست بود که به لحاظ سن و سال و تجربه در شرایط بازی در حال حاضر نیست و البته که امیر مدافع میانی دیگری را هم پیدا نکرد تا با خود به قطر ببرد.
اتفاقات تورنمنت‌ها مثل همیشه رخ داد و تیم ما در بازی دوم در اوج ناهماهنگی زوج قلب دفاع، مجید حسینی را هم از دست داد تا روزبه چشمی عقب برود. حالا در آستانه بازی با سوم با امارات که تکلیف سرگروه را مشخص می‌کند، خبر رسیده که شجاع به این بازی هم نمی‌رسد. عملکرد ناامید کننده مجید حسینی در بازی با هنگ کنگ، ناهماهنگی عجیب و غریب او و اشتباهاتی که مدام توپ را به حریفان تقدیم می‌کرد، در مقابل امکان استفاده از سامان فلاح جوان و بی تجربه و بازگشت روزبه چشمی به قلب دفاع، تنها گزینه‌های پیش روی ما هستند. روزبه که در لیگ برتر هر وقت در این منطقه بازی کرده به دلیل ذات بازیش امکان دادن پنالتی به رقبا را داشته و البته که در جام ملت‌های آسیا اگر به رقیب پنالتی بدهیم جبران آن برای کل تیم سخت می‌شود. مجید حسینی حتی به حریف پاس گل هم داد که آنها نتوانستند استفاده کنند! هدیه‌ای که مهاجمان تیم‌های قوی‌تر در مراحل بعدی از آن نمی‌گذرند و یادمان باشد که مراحل بعدی حذفی است و دیگر امکان جبران وجود ندارد. سامان فلاح هم به دلیل کمبود تجربه شانس کمتری برای بازی دارد، پس انتخاب جانشین شجاع بزرگترین معما و پاشنه آشیل تیم ملی است.
فقط کافی است به صحنه نیمه دوم و در لحظه‌ای که اورتون مهاجم برزیلی هنگ کنگ با علیرضا بیرانوند تک به تک شد و سوت آفساید ما را نجات داد، نگاه کنیم. این اتفاق اگر یک بار دیگر برابر هر حریفی تکرار شود قطعاً دروازه ما باز خواهد شد.
source
