تیم ملی فوتبال کشورمان در بهار سال ۱۳۸۴ با هدایت برانکو ایوانکوویچ توانست مقتدرانه به جام جهانی ۲۰۰۶ صعود کند. ما به‌گونه‌ای صعود کردیم که بازی آخرمان مقابل ژاپن که مرداد ماه آن سال در خانه حریف برگزار شد کاملا تشریفاتی بود و البته به خاطر شکست در آن بازی تحت عنوان تیم دوم گروه راهی آلمان شدیم.
بعد از پایان یافتن دیدارهای انتخابی گروهی از کارشناسان مدعی شدند که برانکو تجربه و قدرت لازم برای هدایت تیم ملی در جام جهانی را ندارد و بهتر است یک سرمربی سرشناس بیاوریم برخی نیز تاکید داشتند که کادر دستیاران او باید تقویت شوند. در چنین شرایطی تیم ملی پاییز سال ۸۴ طی یک مسابقه دوستانه مغلوب کره جنوبی شد تا انتقادات از پروفسور اوج بگیرد. این نقدها ادامه داشت و برانکو که کم‌کم کاسه صبرش در حال لبریز شدن بود هجدهم بهمن سال ۸۴ در مصاحبه‌ای با صراحت گفت: من کارم را به بهترین شکل ممکن انجام داده‌ام؛ ما در جام ملت‌های آسیا سوم شدیم و صعودمان به جام جهانی هم بدون هیچ دغدغه‌ای انجام شد بنابراین برای ماندن در فوتبال ایران به هیچ‌کس التماس نمی‌کنم. اگر واقعا من را نمی‌خواهید هرچه زودتر بگویید تا چمدانم را ببندم و بروم. اگر هم قرار است در جام جهانی مربی ایران باشم، باید همه برای گرفتن نتایج مطلوب به هم کمک کنیم.
البته محمد دادکان رئیس وقت فدراسیون فوتبال در پاسخ به تمام انتقادات مطرح‌شده تاکید داشت تیم ملی ایران با برانکو به جام جهانی می‌رود و در نهایت هم این اتفاق رخ داد.
