هشتگ و بطری- یک اعتراف تلخ؛/ استقلال- پرسپولیس، روی خجالت‌آور هواداری!

به گزارش “ورزش سه”، در روزهای پایان فصل پاییز سال گذشته بود که هواداران پرسپولیس رفتاری تند و عجیب با یحیی گل‌محمدی، یکی از بهترین سرمربیان تاریخ خود داشته و در اتمام دیدار با الدحیل و پس از قطعی شدن حذف پرسپولیس از لیگ قهرمانان، با پرتاب بطری از این سرمربی پرافتخار استقبال کردند. برخورد تند و زننده با تیمی که چند ماه قبل موفق به فتح تمامی افتخارات ممکن شده و سه گانه را از آن خود کرده بود. با تصویری ماندگار و پرمعنا از یحیی در پاسخ به هواداران؛ باز کردن دست به شکل صلیب و ابراز ناراحتی با این ژست خاص.

اگرچه خود یحیی نیز بعدها جمله کلیشه‌ای همیشه حق با هواداران است را به زبان آورد، اما در حقیقت این سرمربی نیز در محافل شخصی از این برخورد طرفداران رضایت نداشت. البته این روند معطوف به گروه خاصی از جریان‌های هواداری نبوده و متاسفانه در بین تمامی طرفداران جریان دارد؛ نوعی در واقع بی‌معرفتی در لحظات سخت و واکنشی دقیقا برعکس آنچه از طرفداران در دقایق دشوار یک مسابقه انتظار می‌رود.

شب گذشته اما شاید نقطه عطفی در این روش ناعادلانه از سوی هواداران فوتبال در ایران رقم خورد. باورش آسان نیست، اما تنها ارائه نمایشی ضعیف به مدت 45 دقیقه از سوی پرسپولیس، باعث شد بخش زیادی از هواداران حاضر در ورزشگاه آزادی، روزهای درخشان اخیر را به دست فراموشی سپرده و حتی در جریان بازی به انتقاد از عملکرد بازیکنان و کادر فنی بپردازند. باورنکردنی اینکه این اعتراض حتی به فقط برخورد کلامی منتج نشد و در ادامه حتی شاهد پرتاب بطری از سوی برخی هواداران نیز بودیم. یعنی تیمی که 28 هفته در کورس قهرمانی بوده و در هفته‌های اخیر با جبران فاصله قابل توجه با استقلال به یک قدمی صدر جدول رسیده، با فقط یک نیمه ضعیف اینگونه مورد بی‌مهری هواداران خودی قرار می‌گیرد. حتی سر داده شدن شعار «بی‌غیرت» و … در ادامه باعث شد تا علیرضا بیرانوند به سمت سکوها رفته و از هواداران این تیم درخواست کند از بازیکنان حمایت کرده و همچنان امیدوارانه بازی را دنبال کنند؛ یعنی گرفتن تمرکز از بازیکنان در دشوارترین دقایق لیگ- چقدر عجیب که در واقع شما هواداران پرسپولیس بودید.

خب در پایان بازی و هنگام پیروز شدن که حمایت و تشویق اهمیت چندانی ندارد و حداقل به تیم که کمکی نمی‌کند، اما در دقایقی که پرسپولیس شاید به بیشترین میزان کمک و حمایت از طرفدارانش نیاز داشت، با این واکنش عجیب مواجه شد. البته این نوع رفتار از سوی هواداران چندان تازگی ندارد و بارها در گذشته تکرار شده. پرسپولیس مهر سال 96 دچار بحران محرومیت مهدی طارمی شده و مقابل الهلال شکست سنگینی خورد. یک ماه بعد دربی بود و در اوایل نیمه اول علی علیپور از روی نقطه پنالتی  گلزنی کرد.

اما از دقیقه 50 هو کردن محسن ربیع‌خواه و تشویق 50 هزار نفری مسلمان. باور نکردنی، وسط دربی، ابتدای آن بحران و جلوی سرمربی ایستادن. در واقع حتی هوادار متوجه آن بحران بغرنج محرومیت بهترین بازیکن پرسپولیس (طارمی) نشد و انگار نمی‌دانست این تیم محروم از تقویت و خرید جانشین ربیع‌خواه است. آن هم وسط دربی و وقتی تیم از استقلال پیش است، حتی نگذاشتند بازی تمام شود و یا هفته بعد اعتراض کند. آنها متوجه نشدند تیم محروم در آستانه چه بحران بزرگی است و این یکی از هزار مثال است و اصلا تازگی ندارد.

اوضاع در اردوی تیم رقیب نیز چندان متفاوت نبود. جواد نکونام که تا همین جا نیز دست به کار بزرگی زده و در شرایط بغرنج استقلال، این تیم را 21 هفته در صدر جدول قرار داده بود، در پایان بازی از سوی پرجمعیت‌ترین جوامع هواداری استقلال مورد توهین قرار گرفت و صفحات مجازی مملو شد از هشتگ‌های اخراج این سرمربی.

قدرنشناسی مطلق در مورد کسی که تیمش را در این شرایط خاص تبدیل به جدی‌ترین مدعی لیگ برتر کرده بود و حتی هنوز هم استقلال از شانس قابل توجهی برای کسب عنوان قهرمانی برخوردار است. بی‌انصافی محض در مورد سرمربی استقلال، رفتاری عجیب از سوی هوادارانی بود که به نظر احاطه چندانی به شرایط این باشگاه در سال‌های اخیر ندارند. ناآگاهی جامعه هواداری از فضای فوتبال و متاسفانه تاثیرگذاری بیش از حد در تصمیم‌گیری‌های کلان.

البته این نوع رفتار در فوتبال ایران مسبوق به سابقه بوده و حتی در همین فصل هواداران سپاهان در روزهای افت این تیم و نتایج ضعیف ژوزه مورایس، به تندترین شکل ممکن حتی در مورد مسائل شخصی این سرمربی پرتغالی اظهارنظر کرده و زشت‌ترین شکل ممکن در هواداری را به منصه ظهور کشاندند. اوضاع در دیگر سکوهای طرفداری در فوتبال ایران نیز تفاوت چندانی ندارد و اصولا به هیچ عنوان قصد نداریم گروهی را مورد انتقاد قرار داده یا طیف دیگر را مبرا از این اشتباهات بدانیم.

اگر قرار باشد بدون تعارف با یکدیگر صحبت کنیم، این رفتار و نوع هوادارای، مصداق بارز طرفداری “کاسب‌مآبانه” است؛ حمایت در روزهای خوشی و عتاب و سرزنش با اولین احتمال ناکامی (نه حتی خود ناکامی).

روی تلخ ماجرا، مقایسه این نوع زننده و تکراری برخورد هواداران فوتبال در ایران با مثلا لیورپول در همین مدت اخیر است. قرمزهای آنفیلد که فصل را فوق العاده آغاز کرده بودند، در نهایت چند ماه قبل با خبر تلخ خداحافظی یورگن کلوپ در پایان فصل مواجه شده و در نهایت نیز به عنوان خاصی دست نیافتند. اما بدرقه این سرمربی محبوب و پرافتخار به شکیل ترین شکل ممکن؛ آنهم در فصلی که لیورپول در نهایت عنوان سوم را از آن خود کرد. تمجید و ستایش دوستانه و مؤدبانه از یک دوران درخشان و خاطره انگیز و وداع به شکلی تماشایی و دلنشین، حتی وقتی فصل آنچنان هم فوق العاده تمام نشد.

مودبانه‌اش می‌شود قدرنشناسی. هواداران پرسپولیس شب گذشته و در دقایقی که این تیم تحت شدیدترین فشار ممکن بود، دست به انتقاد از بهترین دروازه‌‎بان شاید آسیا و ستاره‌های پرافتخار این تیم زده و در پایان مسابقه آنها را تشویق کردند. هشتگ‌های ژنرال و لالیگایی نیز از سوی برخی هواداران استقلال جای خود را به “اخراجش کنید” داد. جای این دو گروه ممکن است همین هشتم یا دوازدهم خرداد عوض شود؛ شمایل بی‌رحمانه و تندی از هواداری، که به شدت توی ذوق می‌زند. رفقای نیمه راه، که با ظهور اولین تلخی، همه روزهای خوب گذشته را فراموش می‌کنند.

آریا فاطمی‌مقدم