گزارش|
ماجراهای تمام‌نشدنی و حواشی اخیر فدراسیون دوچرخه‌سواری ایران، رنگ و بوی تازه‌ای به خود گرفته است و در جدیدترین رخداد، پرده از یک اتفاق عجیب برداشته شد.
اواخر آذر ماه فدراسیون دوچرخه‌سواری از اعزام تیم ملی دوچرخه‌سواری برای نخستین بار به مسابقات تریال و بی‌ام‌ایکس فری استایل پارک قهرمانی جهان ۲۰۲۴ در امارات خبر داد و قرار بود تیم ملی با ترکیبی از ۶ رکابزن در بخش تریال و یک رکابزن در بخش بی‌ام ایکس راهی ابوظبی شود و در حالی که پیش از اعزام مانور رسانه‌ای زیادی پیرو این اعزام تاریخی از سوی فدراسیون انجام شد، اما متأسفانه نتایج رکابزنان و مهم‌تر از آن اتفاقات و حواشی که در جریان برگزاری رقابت‌ها برای رکابزنان کشورمان رخ داد به هیچ عنوان رضایت‌بخش نبود.
هرچند تیم ملی کشورمان نخستین حضورش در رقابت‌های جهانی فری استایل را تجربه می‌کرد و تقریباً هیچ انتظاری از رکابزنان ایرانی در رقابت با برترین‌های اروپا و جهان نمی‌رفت، اما متأسفانه به گوش رشیدن برخی حواشی عجیب، تلخی این نتایج را بیشتر می‌کند، چرا که از ۷ رکابزن ایرانی ۳ دوچرخه‌سوار دچار مصدومیت شده و عملاً از جریان رقابت‌ها کنار رفتند و نفرات دیگر هم در جایگاه‌های بسیار نازلی قرار گرفتند.
برای نمونه در رشته بی‌ام‌ایکیس فری استایل پارک، محمد مسعودی قهرمان کشور به دلیل آسیب دیدگی مچ دست قبل از شروع مسابقات از رقابت‌ها بازماند.
همچنین در رشته تریال کلاس ۲۰ اینچ، محمد رحمتی دارنده مدال طلا قهرمانی آسیا ۲۰۱۹ اندونزی به دلیل آسیب دیدگی مچ پا از جریان رقابت‌ها کنار رفت. سجاد بیدختی و نیما جعفری نفرات اول و دوم قهرمانی کشور نیز در مرحله مقدماتی مقام ۳۱ مشترک را کسب کردند و به دور بعد صعود نکردند. ضمن اینکه ابوالفضل دهقان‌پور، نفر سوم قهرمانی کشور به مقام ۳۴ دست یافت.
در رشته تریال کلاس ۲۶ اینچ هم محمد امین صیدی نفر اول مسابقات قهرمانی آسیا ۲۰۱۹ اندونزی به دلیل آسیب دیدگی مفصل زانو در راند سوم مسابقات از ادامه مسابقه بازماند و علی اختر، قهرمان کشور نیز به مقام ۳۲ بسنده کرد.
قطعاً مصدومیت‌های اینچنینی تقریباً نیمی از نفرات اعزامی و عدم توفیق رکابزنان نفرات دلایلی دارد. در درجه اول باید یادآور شد چگونه بدون برگزاری اردو‌های منظم و حضور در مسابقات منطقه‌ای و آسیایی ناگهان فدراسیون تصمیم به اعزام به مسابقات جهانی می‌گیرد؟
از سوی دیگر متأسفانه دوچرخه‌های رکابزنان کشورمان به هیچ عنوان در سطح دوچرخه‌های رقبا و مسابقات جهانی نبوده و یکی از دلایل اصلی مصدومیت‌های متعدد رکابزنان کشورمان همین مسئله بوده است. حتی برخی از رکابزنان ایرانی برای حفظ آبرو و پوشاندن فرسودگی‌های دوچرخه‌های خود با رنگ کردن لوله‌ها و برخی قسمت‌ها در مسابقات جهانی شرکت کرده بودند و باید همینجا این سوال را پرسید که آیا هدف فدراسیون دوچرخه‌سواری کسب تجربه و ارتقای سطح فنی رکابزنان بوده یا اینکه با این اعزام درصدد رفع تکلیف و خواباندن بخشی از انتقادات رکابزنان رشته مظلوم BMX بوده است.
البته ماجرا به اینجا ختم نمی‌شود و در واقع عجیب‌ترین قسمت این سفر پرحاشیه آنجا بوده که پس از مصدومیت هر ۳ رکابزن کشورمان باید هر ۳ نفر طبق نظر کمیته پزشکی مسابقات MRI انجام می‌دادند، اما متأسفانه به دلیل نبود پول روند پزشکی این رکابزنان مصدوم انجام نشده است و باوجود اعزام به رقابت‌های جهانی شانس شرکت در مراحل بعدی را فقط به خاطر مبلغی در حدود ۱۵۰ میلیون تومان از دست داده‌اند.
اینکه رئیس فدراسیون دوچرخه‌سواری مدام دم از پیشرفت و حل شدن مشکلات می‌زند، اما حتی در تهیه ۱۵۰ میلیون تومان ناقابل برای درمان مصدومان تیم ملی عاجز است اتفاق عجیبی است که آنها که این مسئولیت را برعهده گرفته‌اند باید پاسخگوی آن باشند.
فدراسیونی که با مشکلات عدیده ریز و درشت دست و پنجه نرم می‌کند و هر روز درگیر حاشیه‌های عجیب و رنگارنگ است نمی‌تواند مدعی افتخارآفرینی در رقابت‌های سطح اولی همچون بازی‌های آسیایی و المپیک باشد شاید به همین دلیل است که عبور از خط پایان در بازی‌های المپیک را به عنوان دستاوردی ویژه در کارنامه خود ثبت کرده‌اند، به همین میزان ناتوان و بی‌افتخار.
انتهای پیام/
source