نکته تاریک یک صعود روشن

تیم‌ملی ایران در تهران، با کلی زور و زحمت گل تساوی برابر ازبکستان را به ثمر رساند. شاگردان امیر قلعه نویی دو مرتبه از حریف سختکوش خود عقب افتادند و درنهایت توانستند به تساوی دو بر دو برسند. صعود به جام جهانی برای همه شیرین است، اما نکته‌ای که شاید هواداران را آزرده خاطر کرده باشد، پایین آمدن سقف آرزو‌های ماست. تیم ملی ایران در حضور پرشمار هواداران در استادیوم آزادی که سنگ تمام گذاشتند، در نیمه دوم خوش شانس بود که پس از گل دوم، گل‌های بعدی را دریافت نکرد تا یک شکست خانگی را تجربه نکند. ما به یک تساوی برای رسیدن به جام جهانی احتیاج داشتیم و آن را بدست آوردیم؛ اما آیا مردم از این بازی متزلزل لذت بردند؟

واقعا سقف آرزو‌های ما، رسیدن به گل تساوی برابر ازبکستان است که اینگونه همه بازیکنان و اعضای کادرفنی همراه با مهدی طارمی شادمانی کنند؟‌ای کاش به آن زمانی برمی‌گشتیم که رویایمان شکست دادن آرژانتین و پرتغال بود؛ نه سوختن در حسرت برد برابر ازبکستان که مدت‌هاست گربه سیاه فوتبال ایران شده است.