گزارش|
دوچرخه‌سواری ایران در سال ۱۴۰۳ هرچند توانست اعتبار از دست رفته خود نزد اتحادیه جهانی را برگرداند، اما نتایج ضعیف در قهرمانی آسیا و جهان انتظارات را از این رشته برآورده نکرد.
دوچرخه‌سواری ایران در سال ۱۴۰۳ با سکانداری رسول اسدی توانست طی جلسات مختلف با مسئولان اتحادیه جهانی این رشته و مدیران رده‌بالای کمیته بین‌المللی المپیک بالاخره اعتبار کاملاً از دست رفته دوچرخه‌سواری کشورمان را به دلایلی از جمله دوپینگ سازمان‌یافته در سال‌های گذشته، برگرداند چرا که باتوجه به نگاه منفی اتحادیه جهانی دوچرخه‌سواری مسلماً بدون اعتماد هیچ کاری پیش نمی‌رفت.
جدا از برخی انتقادات مهم به عملکرد، نتایج و برنامه فدراسیون دوچرخه‌سواری، قطعا بازگرداندن اعتماد دوباره UCI به فدراسیون دوچرخه‌سواری ایران نقطه روشنی در ۲ سال اخیر ریاست اسدی بر این فدراسیون بوده است.
معتبرترین رویدادی که فدراسیون دوچرخه‌سواری در سال اخیر برای آن برنامه‌ریزی کرده بود، حضور علی لبیب به عنوان تک نماینده این رشته در بازی‌های المپیک پاریس بود. لبیب که با عملکرد درخشانش در مسابقات زیر ۲۳ سال جاده آسیا به مدال برنز آسیا رسیده بود از ظهور یک ستاره جدید خبر می‌داد تا در گام اول طلسم ۱۶ ساله رسیدن به خط پایان المپیک را بشکند و از طرفی به حسرت ۱۷ ساله در آسیا پایان دهد و از همین رو با صلاحدید کمیته فنی فدراسیون و با نگرشی آینده‌نگارانه مسافر پاریس شد.
این رکابزن ۲۱ ساله هم جواب اعتماد فدراسیون را داد و هرچند در بین ۷۷ رکابزنی که به خط پایان رسیدند هفتاد و ششم شد، اما با این کار طلسم نرسیدن رکابزنان ایرانی به خط پایان المپیک که آخرین بار توسط حسین عسگری در المپیک ۲۰۰۸ پکن انجام شده بود را شکست.
لبیب، میرباقری و دیگر هیچ
باتوجه به این عملکرد علی لبیب در مسیر طاقت‌فرسای رقابت‌های جاده در المپیک، کمتر کسی انتظار عملکردی ضعیف از او به عنوان تنها نماینده ایران در مسابقات قهرمانی جهان در زوریخ را داشت چرا که وی در رقابتی که ۱۰۰ کلیومتر کوتاه‌تر از المپیک بود و در شرایطی در که در رده سنی زیر ۲۳ سال رکاب می‌زد نتوانست به خط پایان برسد.
به این عملکرد لبیب ناکامی در مسابقات قهرمانی آسیا را هم اضافه کنید؛ البته که او در این ناکامی بزرگ و حسرت ۷ ساله مدال نگرفتن در بخش جاده تنها بود و سایر دوچرخه‌سواران ایران هم جز یک نفر نتوانست روی سکو بایستد تا این نتایج نقطه تاریکی در دوران ریاست رسول اسدی محسوب شود، اما باید یادآور شد که رکورد‌های رکابزنان جوان کشورمان در مسابقات جاده و پیست آسیا امید به کسب مدال در سال‌های آتی را زنده نگه داشته و خالی از انصاف است که که درباره برنامه‌ریزی بلندمدت و نگاه درست فدراسیون درباره جوانگرایی حرفی زده نشود.
آن پدیده‌ای هم این روز‌ها مدام بین اهالی دوچرخه‌سواری از او صحبت می‌شود کسی نیست جز آرش میرباقری؛ رکابزنی که نام خانوادگی‌اش که به دلیل تشابه اسمی به داود میرباقری کارگردان سرشناس کشورمان بسیار هم سر زبان‌ها افتاده است.
درخشش تک پدیده دوچرخه‌سواری در ۴۰۳
میرباقری در مسابقات قهرمانی جاده آسیا در سال ۲۰۲۵ توانست پس از سال‌ها در این رده سنی ایران را به مدال برساند و طلای تایم تریل انفرادی را در کنار مدال نقره استقامت جاده در تایلند کسب کند. میرباقری که از قدرتی استثنایی در ساق‌ها و استقامتی مثال‌زدنی از نظر هوازی برخوردار است با کمترین استراحت راهی رقابت‌های پیست آسیا در مالزی شد و با هت‌تریک در کسب مدال یعنی مدال نقره اومینیوم و مدال‌های برنز دور امتیازی و تعقیبی سال درخشانش را با کسب ۵ مدال خوشرنگ به تمام برساند.
مسلماً آرش میرباقری با این درخشش بی‌نظیرش تک پدیده دوچرخه‌سواری ایران در سال ۱۴۰۳، اما نباید از عملکرد درخشان علی لبیب در المپیک هم غافل شد و قطعا ظهور تک ستاره‌هایی مانند لبیب و میرباقری چراغ امید را در دل اهالی دوچرخه‌سواری زنده نگه داشته است.
بدشانس مثل پرتوآذر
فرانک پرتوآذر که نام آشناترین بانوی رکابزن کوهستان ایران در آسیا محسوب می‌شود، مسلماً بدشانس‌ترین ورزشکار این رشته در سال گذشته بود چرا که باوجود نتایج درخشانش در سال قبل از المپیک مورد بی‌مهری اتحادیه جهانی دوچرخه‌سواری قرار گرفت و باوجود درخواست فدراسیون ایران برای اختصاص وایلدکارت با پاسخ منفی UCI رو‌به‌رو شد و شانس حضور در المپیک را از دست داد. متاسفانه پرتوآذر که کمی هم پا به سن گذاشته در مسابقات قهرمانی آسیا و اختلافی اندک با سه نفر اول در رده ششم ایستاد و در مسابقات جهانی هم در جایگاه‌هایی بهتر از ۵۶ و ۳۸ قرار نگرفت.
ششمی پرتوآذر در بخش بانوان بهترین عملکرد دوچرخه‌سواران کشورمان در بخش کوهستان بود، زیرا نتایج در بخش مردان ناامیدکننده بود؛ فرشید صالحیان سیزدهم شد و فراز شکری هم به خط پایان نرسید.
در پایان باید اذعان کرد که اقدامات بین‌المللی اسدی برای بازگرداندن اعتماد‌های جهانی به فدراسیون دوچرخه‌سواری ایران قابل تحسین است، اما متأسفانه تغییرات عجیب و غریب در بدنه اداری فدراسیون به ویژه در پست دبیرکل که مهمترین پست اجرایی فدراسیون محسوب می‌شود و همچنان نتایج عمدتاً نا‌امید کننده در آسیا و حتی مسابقات جهانی باعث شده همواره پیکان انتقادات به سمت او و فدراسیون تحت هدایتش باشد.
انتهای پیام/
source