حمله آرش رضاوند به اندونگ در روز بازی استقلال و تراکتور!

به گزارش خبرورزشی، اظهارات تازه‌ی آرش رضاوند در مورد عملکرد اندونگ نه تنها عجیب، بلکه نادر در فضای فوتبال ایران است. 

کمتر پیش آمده بازیکنی در این سطح، قبل از بازی حساس تیمش، به جای استراحت و تمرین برای بازیابی مصدومیت و تماشای بازی تیمش، به یک پلتفرم ورزشی برود و این‌طور مستقیم و بی‌پرده علیه هم‌تیمی‌اش موضع بگیرد.

رضاوند گفته: «اندونگ چند تا گل زده یا پاس گل داده؟ ما یک پُست بازی می‌کنیم.»
اما این حرف، بیش از آن‌که انتقاد باشد، نشان می‌دهد رضاوند حتی شناخت درستی از نقش خودش در زمین ندارد. اندونگ یک هافبک دفاعی تخصصی‌ست؛ یک پست شش، بازیکنی که وظیفه‌اش تخریب حملات حریف، پوشش فضای جلوی خط دفاع و بازی‌سازی از عقب زمین است. رضاوند اما، یا به عنوان شماره ۸ و یا در مواقعی به عنوان شماره ۱۰، نقش تهاجمی‌تری دارد. بازیکنی که باید به حملات اضافه شود، موقعیت خلق کند و حتی گل بزند. این دو نقش، زمین تا آسمان با هم فرق دارند و هر مربی یا حتی هوادار عادی فوتبال هم می‌تواند این تفاوت را تشخیص دهد.

اگر طبق حرف رضاوند او و اندونگ «هم‌پُست» هستند، یعنی استقلال با دو هافبک دفاعی صرف و بدون هافبک شماره ۸ بازی کرده؟ این هم از آن ادعاهایی‌ست که نه با منطق فوتبال جور درمی‌آید، نه با چینش واقعی تیم.

در نهایت، باز هم برمی‌گردیم به اصل ماجرا: رضاوند به جای آن‌که درباره ساختار معیوب خط حمله، ضعف تاکتیکی و نرخ فاجعه‌بار گل‌زنی تیم صحبت کند، تلاش می‌کند با زیر سوال بردن هم‌تیمی‌اش، از زیر بار انتقاد شخصی فرار کند. اما فرار از مسئولیت با مصاحبه‌های شتاب‌زده ممکن است برای چند روز جواب بدهد، نه برای حل یک فصل ناامیدکننده.
بگیرد.

رضاوند گفته: «اندونگ چند تا گل زده؟»
اما پرسش اینجاست: خودش چه کرده؟ استقلال در این فصل از ۲۴ بازی لیگ فقط ۲۱ گل زده؛ یعنی به‌طور میانگین ۰.۸۵ گل در هر بازی. این عدد نه تنها برای تیمی با نام و اعتبار استقلال ناکافی است، بلکه زنگ خطر جدی برای ترکیب و استراتژی هجومی تیم محسوب می‌شود.

بدتر از آن، آمار مهاجمان اصلی تیم است: بلانکو، رمضانی، کوجو، جوما و آزادی. این پنج نفر در تمام فصل آمار گل‌زنی فاجعه‌باری دارند. نه تنها درخشان نیستند، بلکه به‌سختی می‌توان عملکردشان را حتی “قابل قبول” دانست. این یعنی مشکل فقط اندونگ نیست؛ کل خط حمله ناکارآمد است.

اما رضاوند به‌جای اشاره به این واقعیت، ترجیح داده توپ را به زمین بازیکنی بیندازد که شاید در چشم رسانه‌ها راحت‌تر قربانی شود. چرا؟ چون وقتی خودت نتوانستی تاثیرگذار باشی، بهترین راه فرار از فشار، مقصر نشان دادن دیگری‌ست. این همان فرار رو به جلو است؛ نه نقد دلسوزانه، نه تحلیل فنی، فقط یک نمایش برای کم کردن بار انتقاد از دوش خود.

رضاوند اگر واقعاً به فکر پیشرفت تیم است، بهتر است به جای زدن هم‌تیمی‌ها، درباره ساختار معیوب خط حمله و نرخ پایین گل‌زنی کل تیم صحبت کند. عملکرد ضعیف فقط متوجه یک بازیکن نیست؛ یک سیستم ناکارآمد، خروجی‌اش می‌شود آماری که امروز استقلال دارد. و آن آمار، نگران‌کننده‌تر از هر جمله‌ای‌ست که در مصاحبه‌ها گفته می‌شود.

بیشتر بخوانید: بوژوویچ: تراکتور سزاوارانه پیروز شد