تیم ملی فوتسال زنان ایران که دو بار پیاپی جام ملت‌های آسیا را قهرمان شده بود، در دوره سوم با نتیجه‌ای غیرمنتظره به مقام سومی رسید. این تیم که در سال‌های اخیر با کمبود اردوهای منظم و بازی‌های تدارکاتی جدی روبرو بوده، این بار نتوانست جایگاه خود را حفظ کند. حالا با نزدیک شدن به حضور در جام جهانی، این تیم بیش از پیش به برنامه‌ریزی دقیق و آمادگی نیاز دارد.
به گزارش ایسنا، تیم ملی فوتسال زنان ایران که در دو دوره قبلی جام ملت‌های آسیا قهرمان شده بود، در دوره سوم به مقام سومی رسید. این نتیجه برای تیمی که سابقه‌ی شکست دادن ژاپن در فینال ۲۰۱۵ و ۲۰۱۸ را دارد، یک افت جدی به حساب می‌آید، اما چیزی که این شکست را تلخ‌تر کرد، نه فقط از دست دادن قهرمانی، بلکه تصمیم عجیب کادر فنی برای تساوی عمدی با ویتنام در مرحله گروهی بود. تصمیمی که به وضوح با هدف فرار از تقابل زودهنگام با ژاپن گرفته شد اما ژاپن هم در گروهش دوم شد تا بالاخره در نیمه‌نهایی روبرو شدیم و سه بر دو شکست خوردیم.
این واقعه واکنش‌های زیادی در رسانه‌ها و فضای مجازی را برانگیخت.تصمیم گرفتند نشانه‌ای از ترس بود. بازنشستگی در مقابل ژاپن در نیمه‌نهایی نشان داد که برتری ایران بر ژاپن از بین رفته و نیاز به برنامه‌ریزی جدی برای بازگشت به اوج وجود دارد. تیم ملی در ۶ سال گذشته، بعد از قهرمانی در سال ۲۰۱۸، در شرایط خوبی نبود. هیچ برنامه بلندمدتی برای ارتقاء سطح تیم اجرا نشد و اردوهای منظم و تدارکات بین‌المللی کم بودند. اختلافات بین کادر فنی و بازیکنان آرامش تیم را به هم ریخته بود. در حالی که تیم‌هایی مانند ژاپن و تایلند برنامه‌های خوبی داشتند، تیم ملی ایران به شکل مقطعی جمع می‌شد و برای تورنمنت‌های کوتاه آماده می‌شد. برای قهرمانی شجاع باید بود و به تساوی عمدی تسلیم نشد. در آذرماه، تیم ملی ایران باید در اولین دوره جام جهانی فوتسال زنان شرکت کند، اما بدون برنامه‌ریزی، این فرصت تاریخی ممکن است به نقطه‌ی سقوط بزرگی تبدیل شود. بنابراین، فدراسیون فوتبال باید همین الان برنامه‌ریزی را شروع کند.برنامه تیم ملی فوتسال زنان ایران باید به شکل کامل تغییر کند. این برنامه باید شامل انتخاب بازیکنان ماهر، اردوهای منظم، بازی‌های دوستانه با تیم‌های قوی و تمرکز بر بازسازی و جوان‌سازی تیم باشد. تیم ملی فوتسال زنان ایران هنوز پتانسیل بالایی دارد، اما نمی‌توان با تکیه بر گذشته و افتخارات قدیمی، به آینده نگاه کرد. اگر بخواهیم فقط به دو قهرمانی گذشته اکتفا کنیم، باید انتظار شکست‌های بزرگ‌تری را داشته باشیم. از دست دادن قهرمانی آسیا و ترس از ژاپن، نشانه‌ای از خطر بزرگ بود. حالا نوبت فدراسیون است که ثابت کند که این خطر را شنیده و درک کرده است یا خیر.