مهاجم ایرانی در مهمترین دیدار فوتبال اروپا؛ مهاجمی که نقش اول نشد

به گزارش خبرنگار مهر و به نقل از سایت «sports.yahoo»، سیمونه اینزاگی در آستانه تبدیل شدن به یکی از اسطوره‌های باشگاه اینترمیلان قرار دارد؛ او تیمش را به فینال لیگ قهرمانان اروپا رسانده و این بار یک فرصت تاریخی دیگر در اختیار دارد تا با قهرمانی در این رقابت‌ها، ناکامی از دست دادن اسکودتو به ناپولی را جبران کند.

اینتر تحت هدایت اینزاگی به یکی از تیم‌های برتر اروپا تبدیل شده و رسیدن به فینال معتبرترین رقابت باشگاهی قاره سبز برای دومین بار طی سه فصل گذشته، نشان‌دهنده عملکرد قابل تحسین او از زمان آغاز مربیگری در اینتر در سال ۲۰۲۱ است.

این مربی ۴۸ ساله با وجود مشکلات مالی شدید و حواشی مدیریتی، توانسته تیمش را تا اینجا برساند؛ در حالی که بودجه نقل و انتقالاتی اینتر بسیار کمتر از باشگاه‌هایی مانند پاری‌سن‌ژرمنِ متمول است که با حمایت مالی قطر اداره می‌شود.

با این حال، او در تقابل آخر هفته با پاری‌سن‌ژرمن، شانس بیشتری برای قهرمانی دارد تا فینال سال ۲۰۲۳ استانبول که تیمش در آن بازی نزدیک، مغلوب منچسترسیتی پُرافتخار و تحت هدایت پپ گواردیولا شد.

قهرمانی فصل گذشته در سری A، نخستین عنوان قهرمانی لیگ برای اینزاگی در دوران مربیگری‌اش بود؛ اما بلافاصله پس از آن، باشگاه تحت مالکیت شرکت چینی «سانینگ» به‌دلیل عدم بازپرداخت بدهی ۳۹۵ میلیون یورویی، به اجبار به شرکت سرمایه‌گذاری آمریکایی «اوکتری» واگذار شد.

اینتر تابستان گذشته نیز سرمایه‌گذاری زیادی روی ترکیبش نکرد؛ تیمی که ستاره‌های پا به سن گذاشته‌ای مثل فرانچسکو آچربی ۳۷ ساله و هنریک میختاریان ۳۶ ساله در آن نقش کلیدی دارند.

بازیکنانی مثل پیوتر زیلینسکی و مهدی طارمی به‌صورت آزاد جذب شدند؛ دروازه‌بان دوم تیم، خوسپ مارتینز حدود ۱۳ میلیون یورو هزینه داشت و نیکولا زالوسکی هم به‌صورت قرضی از رم آمد.

با این حال، هیچ‌کدام از این چهار بازیکن نتوانسته‌اند جایگاه ثابتی در ترکیب اینزاگی پیدا کنند. طارمی تنها سه گل در طول فصل زده که دو گل از روی نقطه پنالتی و در پیروزی‌های ۴ بر صفر مقابل ستاره سرخ بلگراد و لچه و میلان در سوپرکاپ بوده‌اند.

کمبود کیفیت در نیمکت ذخیره‌ها، به‌ویژه در خط حمله، و فشار بالای رقابت‌های لیگ قهرمانان، روی تیم تأثیر گذاشته است.

قهرمانی در لیگ قهرمانان، بالاترین افتخار ممکن در فوتبال باشگاهی، می‌تواند در کنار دستاوردهای دیگر اینزاگی در اینتر، از جمله یک قهرمانی سری A، سه جام حذفی ایتالیا و سه سوپرجام، جایگاهی ویژه پیدا کند.
آغاز فروتنانه

در دوران بازیگری، سیمونه اینزاگی به‌اندازه برادر بزرگ‌ترش فیلیپو شهرت نداشت. فیلیپو یک گلزن تمام‌عیار برای میلان و یوونتوس، قهرمان دو دوره اروپا و فاتح جام جهانی بود.

سیمونه نیز در پست مهاجم بیشتر دوران بازی خود را در لاتزیو سپری کرد. هرچند گل‌های زیادی نزد، اما به‌دلیل تعصب و حضور در قهرمانی سال ۲۰۰۰، نزد هواداران محبوب است.

اما برخلاف دوران بازی، در مربیگری سیمونه اینزاگی پیشتاز است. در حالی که فیلیپو قرار است فصل آینده تیم تازه صعود کرده پیزا را در اولین حضور سری A خود از فصل ۹۱-۱۹۹۰ هدایت کند، سیمونه اکنون سکان هدایت یکی از باشگاه‌های سنتی اروپا را در اختیار دارد.

او ۹ سال پیش و پس از مربیگری در رده‌های پایه لاتزیو، هدایت تیم بزرگسالان را برعهده گرفت و بلافاصله تأثیرگذار بود. با رساندن تیم به رقابت‌های اروپایی و رسیدن به فینال جام حذفی (که به یوونتوس باختند) خودش را مطرح کرد.

لاتزیو همیشه زیر سایه رقیب همشهری یعنی رم بوده و بودجه‌ای کمتر از سه قدرت بزرگ ایتالیا (یوونتوس، اینتر و میلان) دارد که البته در سطح قاره‌ای هم نسبت به بزرگان اروپا، محدود محسوب می‌شود.

با این وجود، قهرمانی در جام حذفی ۲۰۱۹، دو سوپرجام – هر دو مقابل یوونتوس – و کسب سهمیه لیگ قهرمانان در سال ۲۰۲۰ باعث شد که اینزاگی مورد توجه اینتر قرار بگیرد، باشگاهی که پس از جدایی آنتونیو کونته و فروش دو ستاره اسکودتوی اخیرش (لوکاکو و حکیمی) در آستانه بحران قرار داشت.

اینزاگی برخلاف کونته که معمولاً نسبت به فروش بازیکنان اعتراض می‌کرد، با واقع‌گرایی جایگزین‌های ارزان‌تری را برای آن ستاره‌ها وارد ترکیب کرد و شکایتی از وضعیت مالی باشگاه نداشت.

همین ویژگی باعث شد که او تیمی متحد بسازد؛ تیمی که حالا یک‌بار دیگر رؤیای بزرگ‌ترین جام قاره را در سر دارد.