کد خبر : 2130570 |
11 خرداد 1404 ساعت 02:26 |
18.3K بازدید |
61
دیدگاه
بدشانس‌ترین مربی فصل
در فینالی که قرار بود اوج جاه‌طلبی اینتر باشد، آنچه برای سیمونه اینزاگی رقم خورد، چیزی نبود جز یک شب پر از تنش، شکستی تاریخی، تحقیرآمیز و شاید پایان یک مسیر.
به گزارش “ورزش سه”، شکست ۵-۰ برابر پاری‌سن‌ژرمن نه‌تنها سنگین‌ترین باخت تاریخ لیگ قهرمانان در فینال بود، بلکه به نمادی از فروپاشی تاکتیکی و روانی اینتر بدل شد؛ تیمی که هیچ پاسخی برای طوفان پاریسی‌ها نداشت و مربی‌ای که با فریادهای بی‌ثمر در کنار خط، تنها نظاره‌گر مرگ تدریجی رؤیای قهرمانی بود.
عصبانیتی از جنس ناتوانی
اینزاگی از همان دقایق ابتدایی بازی، آشفته، پرخاشگر و بی‌قرار بود. با هر پاس اشتباه، با هر دوئل باخته، با هر عقب‌نشینی بی‌دلیل از سوی تیمش، صدای فریادهای او بلندتر می‌شد. او بارها سر بازیکنانش فریاد زد اما نتیجه همه فریادها مشابه بود: هیچ! نقشه‌های او در برابر افکار تاکتیکی لوئیس انریکه، از هم پاشیده بود.
او در این بازی نماد یک مرد عصبانی بود که نمی‌دانست چه‌کار کند. بارها به بازیکنانش هشدار داد و در چند صحنه کنترل خود را به‌کلی از دست داد. در یکی از صحنه‌های قابل توجه، پس از گل سوم پی‌اس‌جی، اینزاگی با فریادی بلند به سمت نیمکت برگشت و نمی‌دانست از عصبانیت چه واکنشی داشته باشد. او با این گل فهمید کار تیمش تمام شده است.
تعویض‌هایی بدون تأثیر
در نیمه دوم اینزاگی سعی کرد با تعویض‌هایی جریان بازی را تغییر دهد. اما تاثیر این تغییرات هم مثل فریادهایش بودند: هیچ، هیچ و هیچ! نه ساختار هجومی تیم را تغییر دادند، نه مانعی برای حملات برق‌آسای ویتینیا، دمبله، کواراتسخلیا، دوئه و دیگران شدند. ترکیب اینتر همچنان سردرگم، شلخته و بی‌هدف عمل می‌کرد؛ تیمی که گویی هیچ برنامه‌ای برای مهم‌ترین روز این فصلش نداشت.
دومین فینال، دومین شکست، و آینده‌ای در ابهام
برای سیمونه اینزاگی، این دومین شکست در فینال لیگ قهرمانان اروپا بود؛ اولی در سال ۲۰۲۳ برابر منچسترسیتی و حالا، این فاجعه مقابل پاری‌سن‌ژرمن. نام او حالا در کنار مربیانی چون یورگن کلوپ و مارچلو لیپی قرار گرفته که سه بار در فینال شکست خورده‌اند. اما تفاوت این است که شکست اینزاگی، به شکلی بی‌رحمانه و تحقیرآمیز رقم خورد.
در صحبت‌های پس از بازی، وقتی از او پرسیدند آیا در جام باشگاه‌های جهان همچنان مربی اینتر خواهد بود یا نه، پاسخی داد که گویی خودش هم به پایان راه ایمان آورده بود:«نمی‌دانم چه بگویم، فقط از روی ادب اینجا هستم. این شکست خیلی برایم تلخ است. می‌دانم که از شکست‌ها قوی‌تر بیرون می‌آیند، اما همانطور که گفتم نمی‌دانم چه بگویم.»
یک تیم بی‌هویت در بزرگ‌ترین شب
در پایان، اینتر در شبی که می‌توانست تاریخ‌ساز شود، تبدیل به قربانی بزرگ‌ترین جشن PSG شد. لوئیس انریکه تیمی بی‌ستاره اما متحد ساخت؛ در مقابل، اینزاگی تیمی پرادعا اما بی‌هویت را به میدان فرستاد. و وقتی سوت پایان در مونیخ به صدا درآمد، آنچه باقی ماند تنها فریادهای خفه‌شده‌ی مربی‌ای بود که دیگر شاید فرصتی برای جبران نداشته باشد.
source