به گزارش خبرورزشی، کریگ هوپ، خبرنگار فوتبال در دیلی میل از جود بلینگام نوشت.
این فوتبال نویس مشهور نوشت؛ وقتی توماس توخل با هیجان و حرارت دست‌هایش را تکان داد و فریاد زد: «سنگال! سنگال!»، بازتابی از شادی پیروزی بازیکنان سنگالی در برابر انگلستان را نشان می‌داد. بلافاصله پس از آن، بدنش مثل عروسکی که ناگهان نخ‌هایش بریده شده باشد فرو ریخت. این واکنش اکنون حال و هوای کلی تیم انگلستان را منعکس می‌کند.
سرمربی انگلستان با حالتی توصیفی می‌گوید: «بازیکنانشان در حال ورود به رختکن، که کنار رختکن من بود، فریاد می‌زدند: ‹سنگال!›. هر بازیکن جدید که می‌آمد همین را تکرار می‌کرد. به هر چیزی که دستشان می‌رسید می‌کوبیدند. نه که ناراحت‌کننده باشد؛ جالب بود که ببینم این برد برایشان چقدر اهمیت دارد.»
«از خودم پرسیدم، اگر ما بودیم و آنها را ۳–۱ شکست می‌دادیم، چه واکنشی نشان می‌دادیم؟ آیا همین شور و شوق را داشتیم؟ یا به خودمان می‌گفتیم: ‹فقط یک بازی دوستانه است، آرام باشید›؟»
توخل ادامه داد: «این واکنش نشان می‌دهد پیروزی برای آنها چه اندازه مهم است. شاید ما هنوز به این مرحله نرسیده‌ایم. انگار بیش از حد به خودمان سخت می‌گیریم. مقداری از این شور و هیجان و شادی را کم داریم. در تمرین این شور را حس می‌کنم، اما در کل، نه.»
توخل زیر سایه پله‌ای فلزی در ورزشگاه گراند سیتی ایستاده بود، شاید فکر می‌کرد تیمی را به دست گرفته که در مسیر اوج‌گیری است. اما حالا، به نظر می‌رسد این تیم دوباره سقوط کرده؛ شکستی تلخ در ناتینگهام این حس را تقویت کرد.
تلاش توخل برای روحیه‌بخشی به تیم در مصاحبه‌ای رادیویی قابل تقدیر بود، اما بیان اینکه مادرش رفتار بِلینگام را «ناخوشایند» دانسته، ممکن است مشکلاتی ایجاد کند. تیم بِلینگام هرگونه انتقاد را به سادگی نمی‌پذیرد.
واقعیت این است که انگلستان برای موفقیت در جام جهانی تابستان آینده به بِلینگام وابسته است. اما نگرانی اصلی حالا این است که اصلاً به مرحله نهایی رقابت‌ها راه پیدا کنند یا نه.
«نمی‌آید خانه»، این را روزنامه‌نگاران سنگالی به طنز گفته بودند. مسئله مهم‌تر برای انگلستان، خروج موفقیت‌آمیز از خانه و کسب نتایج لازم در سفرهایی به آلبانی، لتونی و صربستان است. آنها برای شکست دادن انگلستان مشتاق‌اند.
توخل با اعتراف به اینکه پیش‌بینی قطعی صعود خطرناک است، همچنان به اعتمادش به توانایی‌های تیم تأکید دارد. «مطمئنم صعود می‌کنیم و همه را می‌بریم. هیچ تردیدی در این مورد ندارم. اما هر بار که شادی سنگالی‌ها را می‌بینم، به این فکر می‌کنم که ما چنین هیجانی نداریم.»
بِلینگام در این شرایط، تبدیل به سمبلی از فشار و انتظارات بزرگ شده است. او ستاره‌ای است که تیم باید با آهنگ او حرکت کند؛ این موضوع در یوروی قبلی هم مشخص بود.
جردن هندرسون برای همراهی و پشتیبانی بِلینگام انتخاب شده، اما این نقش به یک ابهام و سردرگمی در تیم دامن زده است. دیگر بازیکنان درباره نقشی که هندرسون بر عهده دارد چه فکری می‌کنند؟ هندرسون حالا در حالتی نامشخص بین بازیکن و مربی گرفتار شده است.
به نظر می‌رسد توخل بیشتر به دنبال حذف افراد نامناسب است تا پیدا کردن افراد مناسب. بازیکنان ثابتی مثل پیکفورد، رایس، بِلینگام و کین مشخص هستند، اما آیا این به خاطر سابقه‌شان است یا عملکرد کنونی‌شان؟
در فاصله یک سال تا جام جهانی، ابهامات درباره حضور موفق انگلستان زیاد شده و حس نوستالژی ناخوشایندی از سردرگمی و تردید به تیم بازگشته است.
توخل در پایان صحبت‌هایش اذعان کرد که او هم کامل نیست و می‌داند این چالش بزرگی است. او بر حفظ آرامش و اتحاد در تیم تأکید دارد. شاید برای اولین بار توخل به سرمربی واقعی انگلستان شباهت داشت، اما نه به سرمربی که مردم پس از ساوت‌گیت به یاد می‌آورند.
توخل اینجاست تا آینده را بسازد و نه به زخم‌های تاریخی ما توجه کند. اینجاست که دستانش را به خاطر انگلستان بالا ببرد؛ نه برای سنگال.22:04
source