به گزارش ورزش سه، در دنیای پر فراز و نشیب ورزش ایران، از نام داریوش مصطفوی همواره به‌عنوان شخصیتی کلیدی یاد خواهد شد.
او در ۱۷ شهریور ۱۳۲۳ در تهران متولد شد و مسیر فوتبالی‌اش را از تیم‌های محلی آغاز کرد. استعداد و پشتکارش موجب شد تا به تیم‌های بزرگ و پرطرفداری چون تاج و پرسپولیس راه یابد.
مصطفوی در پست گوش راست بازی می‌کرد و بین سال‌های ۱۹۶۴ تا ۱۹۷۱ عضو تیم ملی فوتبال ایران بود. یکی از نقاط عطف دوران بازیگری‌اش، حضور در المپیک تابستانی ۱۹۶۴ توکیو بود؛ رویدادی مهم که اعتبار و تجربه بین‌المللی او را افزایش داد. اما آن‌چه او را از یک بازیکن موفق به یک چهره ملی و مدیریتی تبدیل کرد، دوران مدیریت ورزشی‌اش پس از انقلاب بود.
او ابتدا به‌عنوان دبیرکل فدراسیون فوتبال ایران منصوب شد و سپس در جایگاه رئیس فدراسیون فوتبال قرار گرفت. دوران ریاست او با یک موفقیت تاریخی همراه شد: صعود تیم ملی ایران به جام جهانی ۱۹۹۸ فرانسه، پس از نزدیک به دو دهه دوری از این رقابت‌ها؛ افتخاری که هنوز هم از آن به‌عنوان یکی از برگ‌های زرین تاریخ فوتبال ایران یاد می‌شود.
در مقام مدیر، مصطفوی چهره‌ای جنجالی بود. او منتقد همیشگی دخالت سیاسیون در مدیریت ورزش بود و بارها در مصاحبه‌های خود، با صراحت از پشت‌پرده‌های فوتبال ایران پرده برداشت. خودش را «دایره‌المعارف فوتبال ایران» می‌دانست و بی‌پروا درباره روابط و تعاملاتش با مدیران بلندپایه کنفدراسیون فوتبال آسیا (AFC) صحبت می‌کرد؛ از جمله اعمال نفوذ در جهت منافع فوتبال ملی، که خود او در مصاحبه‌ای علناً به آن اذعان کرده بود. او اعتقاد داشت گاهی سیاست‌ورزی پشت صحنه، ضامن بقای فوتبال ملی است.
مصطفوی در سال‌های پایانی عمر با بیماری سرطان پانکراس دست‌وپنجه نرم می‌کرد؛ بیماری‌ای دشوار که او را به شدت تحلیل برد. علاوه بر آن، از دست دادن یکی از اعضای خانواده‌اش، روحیه او را به‌شدت تحت تأثیر قرار داد و روزهای بسیار دشواری را پشت سر گذاشت. با این حال، او هرگز تسلیم نشد و تا آخرین روزها، با همان انرژی و صراحت همیشگی در محافل فوتبال ایران حضور داشت.
در نهایت، در شامگاه ۱۰ مرداد ۱۴۰۴، داریوش مصطفوی چشم از جهان فروبست و جامعه فوتبال را در سوگ فرو برد.
داریوش مصطفوی فقط یک فوتبالیست یا مدیر ورزشی نبود؛ او نماد نسلی بود که فوتبال را از زمین‌های خاکی آغاز کرد و تا مدیریت کلان و روابط بین‌المللی فوتبال پیش برد. زندگی‌اش آمیزه‌ای بود از افتخار، جنجال، نقد، جسارت و عشق بی‌پایان به وطن؛ ویژگی‌هایی که او را به یکی از چهره‌های مهم فوتبال ایران تبدیل کرد.
روحش شاد و یادش گرامی.
source