وقتی خبر رسید النصر عربستان و بایرن مونیخ بر سر فروش کینگزلی کومان به توافق رسیده‌اند، بسیاری این معامله را نشانه‌ای از قدرت‌نمایی جدید سعودی‌ها در بازار اروپا دانستند. مبلغ انتقال در حدود ۳۰ میلیون یورو به همراه پاداش‌ها، برای النصر چیزی شبیه پول خرد است، اما برای بایرن به معنای تن‌دادن به یک جراحی مالی دردناک است.
این انتقال پایانی است بر یک سال کشمکش؛ سال گذشته الهلال برای خرید کومان خیز برداشت، اما ستاره فرانسوی مقاومت کرد. او در ۴۵ بازی ۹ گل زد و ۶ پاس گل داد، اما مصدومیت‌های همیشگی‌اش باعث شد ارزش بازارش از ۵۰ میلیون به ۳۰ میلیون یورو سقوط کند. در همین زمان، سران بایرن که زیر فشار بودجه حقوقی متورم‌شده له شده بودند، برچسب ۷۰ میلیونی سال قبل را شکستند و حاضر شدند ستاره‌شان را به نصف قیمت بفروشند.
واقعیت این است که باشگاه آلمانی دیگر توان پرداخت حقوق سالانه ۱۷ تا ۱۸ میلیون یورویی کومان را ندارد. موج قراردادهای نجومی پس از ورود لروی سانه، تراز مالی بایرن را به مرز بحران رسانده و مدیر ورزشی جدید، مکس ایبرل، مأموریت پیدا کرده هرطور شده بار حقوقی را سبک کند حتی اگر به قیمت از دست‌دادن بازیکنانی باشد که کمپانی، سرمربی تیم، آن‌ها را «غیرقابل‌جایگزین» می‌نامد.
اما این جدایی، خط حمله بایرن را به‌طرز خطرناکی خالی می‌کند. پس از لوئیس دیاز، تنها وینگر چپ تیم، سرژ گنابری است که خودش گزینه جانشین هری کین هم محسوب می‌شود. با مصدومیت طولانی‌مدت جمال موسیالا، کمپانی ناچار شده حتی به پسران ۱۶ و ۱۷ ساله میدان بدهد. حالا سؤال اینجاست که باشگاهی در ابعاد بایرن، چطور به چنین نقطه‌ای رسیده که خط حمله‌اش با رفتن یک بازیکن فرو می‌ریزد؟
در سوی دیگر، النصر که با وجود جذب کریستیانو رونالدو هنوز قهرمانی بزرگی در کارنامه‌اش ندارد، پروژه‌ای تمام‌عیار برای جذب ستاره‌های اروپایی کلید زده است. ژائو فلیکس از چلسی، اینیگو مارتینس از بارسلونا و حالا کومان از بایرن؛ همه برای یک هدف: سلطه بر لیگ عربستان و شکستن انحصار قهرمانی‌های الهلال.
این معامله بیش از آنکه یک انتقال فوتبالی باشد، تصویری عریان از تغییر موازنه قدرت در فوتبال جهان است؛ جایی که حتی باشگاه‌هایی با تاریخچه و غرور بایرن مونیخ، مقابل پول‌های نفتی به زانو درمی‌آیند.
source