حریف استقلال همه‌چیز را با هم باخت!

به شهادت آرشیو، آلومینیوم به واسطه میدان دادن به جوانان همواره مورد حمایت رسانه‌ها بوده و همیشه جسارت مجتبی حسینی در میدان دادن به جوانان مدیریت رجاییان در باشگاه و جوانان با استعدادی که آینده فوتبال ایران هستند را ستایش کرده‌ایم.

اما اینها دلیل نمی‌شود که چشم به روی نقاط تاریک و بد تیم آلومینیوم ببندیم. اتفاقاتی که در بازی با استقلال افتاد، تا امروز از این تیم جوان دیده نشده بود. تیمی با میانگین سنی ۲۳ سال که البته که همیشه شکست‌ها یا اشتباهات فنی را به حساب جوانی آنها می‌گذاریم، اما در مورد مشکلات اخلاقی نمی‌توان چنین کرد.

بازیکنان آلومینیوم از همان شروع آشکارا عصبی بودند. دیگر آن طمأنینه و آرامش به خصوص را در ضربه به توپ و حرکات بازیکنان آلومینیوم نمی‌دیدیم. مشخص بود که این تیم به شدت تحت فشار و شاید حتی از نمایش‌های اخیر استقلال و نتایج این تیم ترسیده و دیدیم که در همان ۱۵ دقیقه اول پنالتی داد و نیمه اول بازنده به رختکن رفت.

در فوتبال نتیجه مهم است، اما از برد و باخت مهمتر، تصویری است که افراد از خود در حافظه فوتبال دوستان به جا می‌گذارند. عصبیت و اتفاقاتی که از روی نیمکت آلومینیوم شروع می‌شد، خیلی زود درون زمین هم روی تیم تاثیر گذاشت و دیدیم که اعتراضات مربیان هیچ کمکی به جوانان آلومینیوم نکرد.

از آن بدتر، رفتار‌های زشتی بود که به خصوص دو بازیکن این تیم در دو صحنه خلق کرده و به واسطه حرکات آهسته تلویزیون تقریبا همه آنها را دیدند. در صحنه پنالتی یاسین جرجانی، هنوز آسانی زمین نخورده بود که این جوان با دست، به افتادن او حمله کرد و همه می‌دانیم معنی این رفتار چیست!

دقایقی بعد امین جهان کهن همین کار را با وینگر آلبانیایی کرد. داور سوت خطا زد و در صحنه آهسته معلوم بود که همان رفتار را با دست خطاب به آسانی انجام داد. اگر چه جهان کهن جلوی دهانش را موقع صحبت با داور گرفت ولی کیست که نداند حرکت دست و خشم صورت در فرهنگ ما ایرانی‌ها چه معنای زشتی دارد.

اینکه بازیکنان آلومینیوم در کار داور دخالت می‌کنند بدتر از خطا روی آسانی و گرفتن اخطار است. اما از آن هم بدتر، توهین آنها خطاب به آسانی بود. اصلاً فرض که آسانی خود را به عمد به زمین می‌انداخت تا برای تیمش خطا بگیرد -در حالیکه همه دیدیم چنین نبود و تصمیم داور درست بود-، اما حتی اگر چنین هم بود، چه کسی این حق را به بازیکنان آلومینیوم می‌داد که در لحظه، آن هم با اهانت زبانی و بدنی، بخواهند بازیکن حریف را تنبیه کنند؟

آسانی زبان ما را متوجه نمی‌شود، اما ما که می‌فهمیم! رفتار بازیکنان آلومینیوم در این صحنه‌ها اصلا قابل دفاع نبود.