این بازی به ساختن تصویری از یک مربی کمک می‌کند که واقعاً خاص است، کسی که می‌تواند یک هیولا را به یک شاهزاده تبدیل کند.
بازگشت‌های شگفت‌انگیز در فوتبال کم نیستند، اما آنچه پنجشنبه شب در الدترافورد شاهد بودیم، فراتر از هر تصوری بود و ثابت کرد که فوتبال همچنان مرز‌های منطق را جابه‌جا می‌کند. بازی منچستریونایتد و لیون به دلایل زیادی در تاریخ ماندگار خواهد شد: پرگل‌ترین بازی در وقت‌های اضافه در رقابت‌های اروپایی، اولین باری که دو گل در دقیقه ۱۲۰ یک بازی تحت نظارت یوفا به ثمر رسید، یا شاید فقط به این دلیل که این لحظه‌ای بود که به روبن آموریم تصویری فراتر از یک مربی تاکتیسین داد، تصویری از یک معجزه‌گر، زیرا فقط با معجزه می‌توان این بازیکنان را به تیمی تبدیل کرد که تنها دو قدم تا قهرمانی در دومین تورنمنت مهم باشگاهی اروپا فاصله دارد.
هیچ تناقضی بزرگ‌تر از این نیست که هری مگوایر را به عنوان ناجی معرفی کنیم: مدافعی که در پوشش دفاعی، مقابله یک به یک و درک زبان بدن مهاجمان حریف ضعف‌های اساسی دارد. با این حال، او تنها کسی بود که حس گلزنی داشت و تاج پیروزی بر سرش گذاشته شد. این همان چیزی است که فوتبال را این‌قدر زیبا می‌کند: نقض منطق.
شاید فقط یک سال دیگر، وقتی آموریم ترکیب جدیدی داشته باشد و در جایگاه دیگری در جدول قرار بگیرد، درباره این شب همان‌طور حرف بزند که درباره بازی‌هایی صحبت می‌کرد که با ورود کاپیتانش به محوطه حریف حل می‌شدند: خنده‌دار بود، اما نشان‌دهنده ناامیدی و درماندگی بود. چون بازی‌هایی مثل منچستریونایتد-لیون فقط زمانی اتفاق می‌افتند که اشتباهات زیادی رخ داده باشد.
از نظر کیفیت فردی و تیمی، لیون حتی با ۱۰ بازیکن هم بهتر بود، نمایشی از کار خوب پائولو فونسکا در این باشگاه تاریخی فوتبال فرانسه. اما مربیان بزرگ کسانی هستند که در لحظاتی خاص از کارنامه‌شان انگار با یک چوب جادویی لمس می‌شوند.
در مورد روبن آموریم، این لحظات بار‌ها تکرار شده است. در اسپورتینگ به او می‌گفتند «ستاره کوچک»، و در منچستریونایتد هنوز در حال فکر کردن به نامی برای این پدیده هستند، فعلاً فقط به «فرگی تایم» اشاره می‌کنند، همان توانایی یونایتد در تغییر نتیجه بازی در دقایق پایانی تحت هدایت الکس فرگوسن. اما شاید به این نتیجه هم رسیده باشند که وقتی کسی بار‌ها خوش‌شانس است، احتمالاً پای یک کار سخت و مستحکم در میان است، به‌ویژه یک کار ذهنی. عاملی که به او هاله‌ای واقعاً خاص می‌بخشد. آن آغوش آخر بازی اونانا معنای زیادی دارد.
source