گزارش|
در حالی که قهرمانان ایرانی در پارالمپیک بارها روی سکوی جهانی ایستاده‌اند، نبود تجهیزات و فناوری‌های تخصصی همچنان سایه‌ای سنگین بر سر بسیاری از رشته‌های پارالمپیکی کشور گسترانده است.
موفقیت‌های کاروان ایران در پارالمپیک طی دو دهه اخیر، بارها نگاه‌ها را به سمت توانمندی و اراده ورزشکاران معلول جلب کرده است. با این حال، کارشناسان تأکید می‌کنند آنچه در سایه این افتخارات کمتر دیده می‌شود، ضعف جدی در حوزه فناوری و تجهیزات ورزشی است؛ ضعفی که می‌تواند آینده مدال‌آوری ایران را با خطر روبه‌رو کند.
موضوعی که مورد توجه و اعلام غفوری کارگری، رئیس کمیته ملی پارالمپیک نیز قرار گرفته است و در دیدار با اصحاب رسانه تاکید کرد به دنبال رفع موانع و حل این مشکلات با گشایش‌های ویژه مالی و اقتصادی کمیته ملی پارالمپیک است و در این زمینه وزارت ورزش و جوانان او را همراهی خواهد کرد.
بخش قابل‌توجهی از رشته‌های پارالمپیکی، به ویژه پارادوومیدانی، پاراتیراندازی، بسکتبال با ویلچر و پارادوچرخه‌سواری، نیازمند ابزارهای پیشرفته‌ای همچون ویلچرهای مسابقه‌ای، پروتزهای ورزشی و دوچرخه‌های سفارشی و فشنگ‌ها و سلاح‌های گران‌قیمت هستند.
این تجهیزات نه‌تنها قیمت گزاف و هماهنگی‌های پیچیده‌ای برای واردات دارند، بلکه تولید آن‌ها وابسته به فناوری‌های نوین و شرکت‌های معدودی در جهان است. در چنین شرایطی، ورزشکاران ایرانی معمولاً با نسخه‌های دست‌دوم یا نمونه‌های ساده تمرین و مسابقه می‌دهند؛ موضوعی که فاصله فنی با رقبای بین‌المللی را افزایش می‌دهد.
در بسیاری از کشورها، توسعه فناوری‌های کمکی ورزشی با حمایت دولت و بخش خصوصی دنبال می‌شود. دانشگاه‌ها، مراکز نوآوری و شرکت‌های دانش‌بنیان در این روند فعالانه مشارکت دارند و محصولاتی اختصاصی برای هر ورزشکار طراحی می‌کنند. اما در ایران چنین ارتباطی میان بدنه علمی و ورزشی، آن‌طوری که شایسته است، شکل نگرفته است. محدود ماندن حمایت مالی و نبود سیاست‌گذاری پایدار باعث شده نیازهای قهرمانان در حد سفارش‌های مقطعی باقی بماند.
پیامد این کمبودها تنها محدود به سطح رکورد و مدال نیست. آسیب‌دیدگی‌های ورزشی، فرسودگی جسمی زودهنگام و کاهش انگیزه ورزشکاران از دیگر نتایج مستقیم نبود تجهیزات استاندارد به شمار می‌رود. ورزشکاری که می‌بیند رقیب خارجی با پروتزی سبک‌تر یا ویلچری پیشرفته‌تر چند ثانیه یا چند متر جلوتر حرکت می‌کند، به‌سختی می‌تواند روحیه رقابتی خود را حفظ کند.
امروز که نگاه وزارت ورزش و کمیته ملی پارالمپیک به مدال‌آوری در بازی‌های آتی متمرکز شده، شاید زمان آن رسیده باشد که موضوع فناوری‌های کمکی از حاشیه به متن سیاست‌گذاری ورزشی ایران بیاید. پیوند دادن ظرفیت‌های صنعتی و دانشگاهی با نیازهای ورزشی معلولان، می‌تواند نه‌تنها جایگاه ایران را در عرصه پارالمپیک تثبیت کند، بلکه به الگویی منطقه‌ای در تلفیق علم و ورزش بدل شود.
بی‌توجهی به این حوزه، در بلندمدت خطر از دست رفتن برتری سنتی ایران در برخی رشته‌های پارالمپیکی را به همراه دارد. پرسش اصلی اکنون این است که آیا مدیران ورزشی کشور جسارت ورود به میدان فناوری‌های ورزشی را خواهند داشت یا همچنان بار اصلی قهرمانی‌ها بر دوش غیرت و تلاش فردی ورزشکاران باقی خواهد ماند؟
انتهای پیام/
source