آیا ممکن است تنها با نگاه کردن به انگشتان دست، درباره توانایی ورزشی و استقامت بدنی چیزی فهمید؟ پژوهش‌های جدید نشان می‌دهد نسبت انگشتان می‌تواند با آمادگی قلبی–عروقی مرتبط باشد، اما متخصصان همچنان بر نقش پررنگ تمرین تأکید دارند.
خلاصه نکات کلیدی
افرادی که انگشت حلقه‌شان از انگشت اشاره بلندتر است، طبق پژوهش‌ها ممکن است استقامت ورزشی بالاتری داشته باشند.
این موضوع به میزان تستوسترون جنینی که فرد در رحم مادر دریافت کرده، نسبت داده می‌شود.
کارشناسان معتقدند تمرین منظم و علمی همچنان مهم‌ترین عامل در موفقیت ورزشی است.
نسبت انگشتان دست (2D:4D) چیست؟
نسبت انگشت اشاره به انگشت حلقه یا همان نسبت 2D:4D یکی از موضوعات مورد توجه در سال‌های اخیر بوده است. پایین بودن این نسبت یعنی کوتاه‌تر بودن انگشت اشاره نسبت به انگشت حلقه، در برخی تحقیقات با توانایی‌های ورزشی بهتر همراه گزارش شده است.
یافته‌های پژوهش جدید
در متاآنالیزی که در مجله American Journal of Human Biology منتشر شد، داده‌های ۲۲ مطالعه روی ۵۲۹۳ فرد از ۱۲ کشور بررسی شد. پژوهشگران دریافتند:
- افراد با نسبت پایین 2D:4D، تحمل تمرینی و استقامت بهتری دارند.
- این افراد می‌توانند تمرینات سخت‌تر و طولانی‌تری را پشت سر بگذارند.
- با این حال، ارتباطی میان این نسبت و ظرفیت هوازی (VO2max) یا کارایی اکسیژن یافت نشد.
پروفسور گرانت تامکینسون، نویسنده اصلی مطالعه می‌گوید:
«نسبت انگشت می‌تواند یک ابزار ارزیابی کم هزینه برای سنجش برخی جنبه های آمادگی قلبی–عروقی مانند تحمل تمرینی و استقامت باشد. اما هرگز نباید جایگزین تست‌های مستقیم آمادگی جسمانی شود.»
ارتباط طول انگشت با سایر ویژگی‌ها
تحقیقات دیگر نسبت انگشتی را به موارد زیر مرتبط دانسته‌اند:
- پرخاشگری بیشتر
- روحیه رقابتی بالاتر
- قدرت گرفتن بیشتر دست
- سرعت بالاتر در دویدن
- توان انفجاری عضلات
البته این ارتباط‌ها معمولاً ضعیف یا محدود گزارش شده‌اند و نمی‌توان آن‌ها را قطعی دانست.
نقش تستوسترون جنینی در رشد و توانایی ورزشی
پژوهش‌ها نشان می‌دهد نسبت 2D:4D به میزان تستوسترونی که جنین در دوران بارداری دریافت کرده مرتبط است. تستوسترون می‌تواند رشد اندام‌هایی مانند قلب، ریه، عضلات و استخوان‌ها را تحت تأثیر قرار دهد. همچنین ممکن است بر انگیزه و توانایی تحمل فشار در تمرین اثرگذار باشد. برخی ورزشکاران نخبه، به طور میانگین نسبت 2D:4D پایین‌تری نسبت به افراد عادی دارند.
اما چرا این موضوع بحث برانگیز است؟
برخی دانشمندان مانند دکتر جیمز اسمولیگا، نسبت انگشت را معیار قابل اعتمادی نمی‌دانند. او معتقد است:
- نسبت انگشت در طول زندگی تغییر می‌کند.
- دوقلوهای همسان می‌توانند نسبت‌های متفاوتی داشته باشند.
- هیچ روش دقیقی برای اثبات ارتباط قطعی این نسبت با سطح تستوسترون جنینی وجود ندارد.
- به همین دلیل، استفاده از آن به عنوان شاخصی قطعی برای استعداد ورزشی با تردید مواجه است.
آیا نسبت انگشت می‌تواند استعداد ورزشی را پیش‌بینی کند؟
محققان می‌گویند شاید بتوان از این شاخص برای شناسایی اولیه استعدادها استفاده کرد، اما:
- نباید جایگزین تست‌های عملکردی شود.
- اثر آن کوچک است و نمی‌توان تنها بر اساس آن قضاوت کرد.
- همچنان تمرین علمی و برنامه‌ریزی‌شده مهم‌ترین عامل پیشرفت است.
عامل واقعی موفقیت: تمرین
اگرچه نسبت انگشت ممکن است نشانه‌ای کوچک از توانایی‌های ژنتیکی باشد، اما چیزی که قطعاً تأثیرگذار است، تمرین منظم است.
- تمرینات هوازی مانند دویدن، شنا یا دوچرخه‌سواری باعث بهبود چشمگیر استقامت قلبی–عروقی می‌شوند.
- تمرینات مقاومتی نیز با تقویت عضلات و بهبود سیستم انرژی، عملکرد ورزشی را افزایش می‌دهند.
به قول دکتر اسمولیگا:
«تمرینات شما خیلی بیشتر از نسبت انگشت روی عملکردتان اثر دارد.»
جمع‌بندی
طول انگشت شاید سرنخی جالب درباره استقامت بدنی و آمادگی ورزشی باشد، اما به تنهایی تعیین‌کننده نیست. عوامل زیادی از جمله ژنتیک، تغذیه، سبک زندگی و مهم‌تر از همه تمرین، در موفقیت ورزشی نقش دارند.
پس حتی اگر انگشتان دست شما نشان‌دهنده استقامت بالا نباشند، با یک برنامه تمرینی درست و پشتکار می‌توانید به سطح بالایی از آمادگی قلبی–عروقی برسید.
تهیه و ترجمه: elmevarzesh.com