بی‌تردید عوامل زیادی در ناکامی ما در این مسابقه دخیل بود. تاکتیک نامناسب، بی‌برنامه‌گی و اشتباهات فردی در این شکست موثر بودند. به عبارت بهتر ما بر خلاف بازی با ژاپن در این بازی بلاتکلیف، مضطرب و سردرگم بودیم و بیشترین کاری که در این بازی (خصوصا در نیمه دوم) کردیم، زیر توپ زدن‌های متعدد و بی‌هدف بود و ما ابزارهای دیگر را برای به گل رسیدن امتحان نکردیم. ما می‌توانستیم در این بازی از مهدی قایدی یا مهدی ترابی در کناره‌ها استفاده کنیم و با این روش آزمون و طارمی را صاحب موقعیت کنیم. زیرا ترابی و قایدی علاوه بر بازی با توپ خوبشان از سرعت مناسبی برای حرکت از کناره‌ها برخوردارند و در ضربات آخر بادقت‌تر هستند.
مسئله بعدی دفاع پراشتباه ما در بازی دیشب بود و مدافعان ما بر خلاف بازی با ژاپن کم‌دقت بودند؛ حتی در نیمه اول در برخی صحنه‌ها رامین رضاییان جای مدافعان میانی را پوشش میداد و دفع توپ می کرد. اگر بخواهیم جیئی‌تر به مشکلات خط دفاع بپردازیم می‌بایست به گل‌های اول و سوم قطر اشاره کنیم. زمانی که قطر گل تساوی را به ثمر رساند هیچ بازیکنی جاسم ابوالسلام را یارگیری نکرد و ما تمام توجهمان را به اکرم عفیف معطوف کردیم. هنگام گل سوم هم شجاع خلیل‌زاده علی‌رغم اینکه امکان پاس دادن به دو گزینه مقابل و کنار خود را داشت توپ را به عبدالعزیز حاتم تقدیم کرد و او از یک پاس بی‌هدف گل ساخت.
این نشان‌دهنده این است که بازیکنان ما با چشم باز و دید کافی بازی نکرده‌اند و آگاهی محیطی را در جریان بازی فراموش کرده‌اند. حال سوال اصلی از امیر قلعه نویی اینجاست که چرا با وجود مصدومیت مجید حسینی، یک بازی سهم سامان فلاح جوان در این تورنمنت نشد؟ مگر قرار نیست سامان فلاح و امثال او در جام‌جهانی بعدی عصای دست تیم ملی باشند؟ پس چرا در هیچ یک از بازی‌ها از جوانان تیم ملی استفاده نکردید؟ بلاشک اگر حتی یک بازی در مرحله گروهی هم سهم جوانان تیم ملی میشد، ممکن بود در بازی‌های بعد هم فرصت بازی کردن هم داشته باشند.
نکته دیگر اینکه تعویض رامین رضائیان با شهریار مغانلو این اجازه را به حریف داد که هم از فضای راست ما استفاده کند، هم اینکه بار هجومی ما را نسبت به قبل ضعیف‌تر کرد. تعویض‌های ما در بازی امشب متمرکز بر توپ‌های هوایی و ارسال‌ها بودند و جای تعجب است که چرا کادرفنی پرتعداد ما از بازیکنانی که با استارت از گوشه‌ها و پاس‌های کات‌بک می‌توانند مهاجمان را صاحب موقعیت کنند، استفاده نکرد. به هر حال هر چه بود، این بازی هم گذشت و حسرت ما چهار سال بزرگ‌تر شد. به امید تغییرات مثبت و راه‌گشا برای تیم‌های ملی ایران.
فرهنگ دانش| باشگاه خبرنگاران آزاد
source
