امیر قلعه نویی پیش از شروع جام ملت ها گفت؛ دوست دارد سبک بازی پپ در سیتی را به تیم ملی بیاورد و البته این کار را کرده است. میل به بازی تهاجمی یکی از خصوصیت های بارز تیم‌های تحت هدایت امیر قلعه نویی است و در تیم ملی هم شاهد این نمایش بودیم با این توضیح که تیم ملی در جام ملت ها و در بیشتر بازی ها به خصوص در بازی با قطر سعی می کرد، با توپ های طولی به دروازه حریف نزدیک شود. این سبک بازی سیتی نیست. سیتی یا بهتر است بگوییم تیم های پپ توپ را از جلوی دروازه به حرکت در می آوردند و بعد از گذر از منطقه یک سوم میانی به دروازه حریف نزدیک می شوند و موقعیت ایجاد می کنند.
پیش از این نمی شد تیم ملی را نقد کرد، چون همه چشم انتظار حمایت بودند و حتی سرمربی تیم ملی این نقدها را در جهت تخریب تیم ملی بر می شمرد اما حالا که بازی ها برای تیم ملی فوتبال ایران به پایان رسیده و اردن و قطر تیم های فینالیست را تشکیل می دهند، به صراحت باید بگوییم تیم ملی حتی تغییر سبک هم نداده است و عین زمان کی روش بازی می کند. ایجاد موقعیت با توپ های طولی.
نمایش تیم ملی پیش از بازی با قطر در برابر هنگ کنگ هم خیلی دفاع نبود. در این بازی تنها یک گل زدیم. یا در بازی با سوریه در ضربات پنالتی پیروز شدیم. این نمایش ها موجب شد که تیم ملی قطر در برابر ایران با ذهنیت پیروزی گام به میدان بگذارد و در نهایت همان اتفاقی رخ داد که از آن بیم داشتیم. شاید تیم ملی فوتبال ایران به سبب برد در برابر ژاپن تصور می کرد، به راحتی قطر را شکست خواهد داد اما این حساب و کتاب در فوتبال غلط است. تیمی که ژاپن را می برد دلیلی نیست که حتما قطر را هم شکست دهد.
فلسفه سیتی و پپ در اختیار داشتن توپ و پاس های زیاد است. این سبک از بازی که با مالیکت همراه است موجب اعتماد به نفس تیم سیتی می شود. فوتبالی که ما از تیم ملی در بازی با قطر دیدیم این نبود که بازیسازی را از منطقه یک سوم دفاعی آغاز کند و بعد به منطقه یک سوم میانی و در ادامه حمله برود. تیم ملی همان طور که اشاره شد، سعی می کرد با پاس های طولی به خط دفاعی حریف برسد. همین کار را قطر هم می کرد با این تفاوت که قطر یک مهاجم داشت که از این توپ ها بهره ی بهتری می برد. این تنها فرق بین تیم ملی فوتبال ایران و قطر بود.
source
