لیگ در همه جای دنیا پشتوانه تیم ملی است. اساساً لیگ برگزار می‌شود تا بازیکنان لیاقت خود را ثابت و به پیراهن تیم ملی برسند و آنجا برای کشور و پرچمشان افتخار بیافرینند.
در تمام دهه گذشته سهم لیگ در تیم ملی فوتبال کشورمان به پایین‌ترین سطح و حد خود رسید. کارلوس کیروش معتقد بود که بازیکنان ایرانی باید به اروپا بروند و بر تجربه بین‌المللی خود افزوده و سپس در تیم ملی دعوت و مثمرثمر شوند. در دوران کیروش خیلی کم بازیکنان بعد از درخشش در لیگ به تیم ملی دعوت یا بعد از دعوت در لیگ می‌ماندند. خیلی‌ها هم که به خاطر دعوت به تیم ملی قید لیگ را زده راهی خارج از ایران می‌شدند.
اما با آمدن امیر قلعه نویی اعلام شد که از این به بعد توجه کادر فنی به لیگ خواهد بود. قلعه نویی با نگاه ویژه به لیگ روی کار آمد و در تمام بازی‌ها همکارانش طی یک سال گذشته لیگ را به دقت زیر نظر داشته‌اند. با این وجود اگر به ترکیب تیم ملی در یک سال گذشته نگاه کنیم هنوز اولویت و اکثریت با لژیونرهاست.
حالا تیم ملی وارد مرحله پوست اندازی شده و قرار است تغییر نسل بدهد. بازیکنان جدید و جوان جان تازه‌ای گرفتند و انگیزه مضاعفی برای درخشش در لیگ دارند. بازیکنانی که جملگی برای داشتن آینده‌ای بهتر، چشم به پوشیدن پیراهن تیم‌های بزرگ لیگ هم دوخته‌اند.
در تمام سال‌های گذشته ۴ تیم استقلال، پرسپولیس، سپاهان و تراکتور همواره پرستاره‌ترین تیم‌های ایرانی بوده و به خاطر طرفداران زیاد و توجه عمومی، مقصد اغلب ستاره‌ها بعد از درخشش در لیگ بودند. هر بار که لیست تیم ملی اعلام می‌شود، بیشترین سهمیه در میان تیم‌های داخلی به این چهار تیم اختصاص دارد، چهار تیمی که این هفته دو به دو مقابل یکدیگر صف‌آرایی کردند.
و متاسفانه سهم تیم ملی در دو بازی بزرگ لیگ تنها ۴ بازیکن بود؛ علیرضا بیرانوند، شجاع خلیل‌زاده، محمد حسین کنعانی زادگان و رامین رضاییان ۴ بازیکن اصلی ترکیب تیم ملی حاضر در دو بازی بزرگ بعد از ظهر چهارشنبه ۱۲ اردیبهشت بودند.
وجه مشترک این چهار نفر عبور از ۳۰ سالگی و حضورشان در اسکلت دفاعی تیم ملی است. به عبارت دیگر هیچ کدام از بازیکنان بخش تهاجمی تیم ملی در لیگ داخلی فعال نیستند. در یک سال اخیر بیشتر احسان حاج صفی و میلاد محمدی در دفاع چپ بازی کرده‌اند که مکمل این چهار بازیکن در ۵۰ متر عقب زمین ایران بودند.
سعید عزت اللهی، سامان قدوس، محمد محبی، علیرضا جهانبخش، مهدی قایدی، علی قلی‌زاده، سردار آزمون و مهدی طارمی دیگر بازیکنان فیکس تیم ملی، جملگی لژیونر هستند و این اولین دستاورد برداشت شده از دو بازی بزرگ لیگ است که با دو مساوی بدون گل، ضعف حمله‌وران و گلزنان در آن مشهود بود.
اما یک نکته تلخ‌تر از این سهم کم تیم ملی در دو بازی بزرگ لیگ، عدم دوئل مستقیم این ملی پوشان درون زمین با رقبای بالقوه خود بود که جایگاه بدون تهدید آنها را نشان می‌دهد.
به استثنای درون دروازه که علیرضا بیرانوند و پیام نیازمند در ورزشگاه آزادی رودررو شدند، مسابقه‌ای که چندان صحنه خاصی روی دروازه‌ها نداشت و دو گلر تازه بازگشته از مصدومیت خیلی تهدید نشدند. از آن گذشته فاصله مشهود بیرانوند با نیازمند در تیم ملی است که البته باز به نسبت سایرین قابل چشم پوشی است.
در تبریز شجاع خلیل‌زاده کاپیتان تراکتور در دفاع میانی هیچ کدام از مدافعان استقلال را حتی دعوت شده به تیم ملی هم نمی‌دید! ایمان سلیمی و محمد حسین مرادمند اصلاً در رادار تیم ملی نبودند و روزبه چشمی هم که در اردوی آخر دعوت نشد.
در ورزشگاه آزادی رامین رضاییان کوچکترین تهدیدی از ناحیه دفاع راست پرسپولیس برای خود نمی‌دید. در تیم ملی صادق محرمی رقیب اوست که فعلاً مصدوم است. دانیال اسماعیلی فر هم که در این بازی محروم بود، طی این دو سال اصلاً به تیم ملی دعوت نشده و به جای او در این بازی حنانوف به میدان رفت.
همین وضعیت برای محمدحسین کنعانی‌زادگان هم وجود داشت. سیاوش یزدانی و هادی محمدی دو دفاع میانی سپاهان اصلاً در مدار کادر فنی تیم ملی نیستند و بزرگترین رقیب کنعانی‌زادگان در تیم خودش فعلاً مصدوم است، یعنی مرتضی پورعلی گنجی که وقتی برگردد رقابت در این پست را باشگاهی می کند نه در سطح لیگ!
بیشتر بخوانید:
source
