نعمت‌زاده در توضیح این حرکت خود گفت: «وقتی مدال را به گردنم انداختند، نگاهش می‌کردم؛ چراکه در همان چند ثانیه تمام سختی که کشیده بودم، از جلوی چشمانم رد شد. به سکوی کنارم نگاه کردم؛ جاییکه تکواندوکار تایلندی ایستاده بود. برای یک لحظه حسرت خوردم اما همانجا به خودم قول دادم همین مسیر را ادامه دهم و چهار سال بعد مدال خوشرنگ طلا را به دست بیاورم.»
